10 صفت از امام علی (ع)

1.در کثرت شجاعت:

علی(ع) از نیروی آسمانیِ ایمان خود و قدرت کارخانه کل هستی نیرو می گرفت. او با عوامل جهان بزرگ ارتباط داشت و از قوای نامرئی استمداد می کرد.لذا با اینکه قوت و غذایی ا ندک، مثل نان جوین خشک و نمک و شیر و خرما، تغذیه می نمود،توانست بزرگترین مردان قهرمان را به خاک بیندازد و محکم ترین قلاع خیبر را از جا برکند. ایشان بهترین معرف و معلم شجاعت بود. از 23 سالگی سایه صفت با پیامبر شمشیر می کشید. در 71 غزوه در حیات پیامبر شرکت کرد.

2.در کثرت علم:

امام علی(ع) داناترین مردم بود . رسول خدا هنگام رحلت از دنیا هزار باب علم را به روی آن حضرت گشود که از هر دری هزار در دیگر باز می شد. این خبر از احادیث متواتره است و شیعه و سنی روایت کرده اند که پیغمبر(ص)فرمود: «انا مدینه العلم و علی بابها

3. در کثرت ایثار و فداکاری:

یکی از ملکات نفسا نی که فقط در طبقة ممتاز بشر یافت می شود،ایثار و فداکاری است. ایثار، یعنی در بخشش و کرم دیگران را بر خویشتن مقدم بداری و در ضروریات زندگی دیگری را برگزینی.غذای خود به دیگران بدهی و آب خود به تشنگان دیگر بیا شاما نی و .........

4.در کثرت جود و سخاوت:

این مطلب چندان نیازی به گفتار ندارد. از آنجا که همگان کما بیش اطلاع دارند که ایشان روزها روزه می گرفت و شبها را به گرسنگی به سر می برد وروزی خود را به مستمندان عطا می نمود. چنانکه سورة "هَل اَتی"در شأن و منزلت و ایثار آن حضرت نازل شده و نیز آیة:"اَلَّذینَ یُنفِقونَ اَموالَهُم بِالَّیلِِ وَالنَّهار سِرّاً وَعَلانیه" در شأن جود و سخاوت حضرت نازل گردیده است. روزها کار می کرد و مزدش را صدقه می داد. در حالیکه خود،از گرسنگی بر شکم مبارکش سنگ می بست.

5.درکثرت زهد و تقوی:

شکی نیست که امیرالمؤمنین علی(ع)،بعد از رسول خدا،زا هدترین و باتقواترین مردم بود. تمام زا هدین روی اخلاص به او می آورند. هرگز طعامی سیر نخورد.لبا سش از همه کس درشت تر بود و از کرباس بالاتر نمی رفت. نان ریزه های خشک جوین می خورد و گا هی که خورشی به آن اضافه می کرد، نمک یا سرکه بود.

6.در کثرت تواضع و فروتنی:

امیرالمؤمنین(ع)که خلیفه پیغمبر و پیشوای مسلمانان بود،پس از نماز صبح برای مردم درس فقه می گفت. سپس به کار کسب و درآمد خانواده می پرداخت. زمین را شیار می کرد. آب از چاه می کشید. زراعت می کرد. نخلها را آب می داد. درختها را پایش می کرد. هیزم آنرا خودش به دوش می گرفت و به خا نه می برد. هسته های خرما را بر دوش می کشید ، به نخلستان می برد ، بر زمین می نشا ند و آب می داد. خودش آب و نا ن و خرما به دوش می کشید و به خا نه ایتام و بیوه زنان می برد. به بزرگ و کوچک سلام می کرد. به علت کثرت تواضع، آن حضرت را«ابوتراب»یعنی پدر خاک، لقب دادند. زیرا با خاک ا نس داشت. بر خاک می خوا بید، می نشست و با خاک نشینان مأنوس می شد.

7.در کثرت عبادت:

امیرالمؤمنین(ع) مردی بود،که شمشیر می زد، دشمن را می کشت،سپس به مسجد می آمد، نماز می خو ا ند و گریه می کرد. یا للعجب! از این قوت قلب در برا بر دشمن و از این خشیت و تقوی در قبال دوست.!

از حضرت سجاد(ع)پرسیدند؛عبادت شما بیشتر بود یاجدت علی(ع)؟ فرمود:عبادت من در برا بر جدم،چون عبادت جدم نسبت به رسول خدا بوده است. علی(ع) خودش فرمود:«نشد روزی که آفتاب طلوع کند،و چشم علی در خواب باشد؛و نشد شبی که نماز شب او ترک شود.» بنا به همین فرمودة حضرت ا ست که «محمد حسین شهریار»در مثنوی معروف خویش آورده است که:

8.در بیان حلم و عفو و گذشت حضرت:

امیرمؤمنان(ع)در حلم و عفو به حد کمال بود. همه جا صبر می کرد، مگر جایی که پای حق به میان می آمد، حق را اجرا می کرد. علی(ع)می گفت:« شرم دارم که گنا هی از عفوم بزرگتر و جهلی از حلمم بیشتر با شد، یا آنکه پردة من عیبها را نپوشا ند، و گرسنگی من فقیری را سیر ننماید.

9.در فصاحت و بلاغت:

فصاحت و بلاغت، مولود قدرت ا ندیشه و فکر وبیان ا ست و مصداق حقیقی آن، کلمات وخطبه های امیر مؤمنان می با شد. او بود که فصاحت را معنا کرد و بلاغت را تشریح نمود. ممیّز و ارزیاب ا نسان از حیوان، به گفتن و اظهار مکنونات و آنچه در ضمیر دارند، ا ست. و این مایة مبا هات بشر و افتخار ا نسان ا ست که خداوند متعال هم به این قدرت مرموز ا شاره فرموده است: « خَلَقَ الاِنسانَ.عَلَّمَهُ البَیان»

10.در اخبار حضرت:

امیرالمؤمنین علی(ع)، از اخبار غیبی مطلع بود و بسیاری از آنها را پیشاپیش به بعضی از اصحاب خویش خبر می داد. در این قسمت ، به چند مورد ، اشاره ای گذرا داریم:

* ایشان به کرّات فرموده بود که ا بن ملجم فرق مرا با تیغ می شکافد و ریش مرا با خون سرم خضاب می کند.

* از شهادت فرزندش امام حسن(ع)خبر داد که با زهر به شهادت می رسد.

منابع

سایت کمک آموزشی دانش یاران( http://daneshyaran.4kia.ir/ )